8 Ιουλ 2008

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΓΡΙΟΙ

Είμαστε οι απολωλότες μιας μακρινής εποχής, από μία χώρα που προϋπήρξε όλων των χωρών. Επιζήσαμε, άλλοι σε κορφές και βουνοπλαγιές κι άλλοι χαμένοι μέσα σε σπήλαια, στους πρόποδες, κοντά στις πεδιάδες. Παλιά, χορεύαμε μαζί με τους Γαλαξίες. Τώρα, κάτω από αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο, κοιμάται στις αγκάλες του Μορφέως ο Μεγάλος Θυμός, ναρκωμένος βαθιά, αλλά τυλιγμένος στο Όνειρο. Το ίδιο και η Μεγάλη Θλίψη, ναρκωμένη, αλλά συνεχώς θρηνούσα. Η Αρχαία ηδονή, τιθασευμένη, αλλά καταιγιστική και θυελλώδης. Ο κουρελιασμένος Έρως, ξυλισμένος, αλλά μέσα του διάπυρος.

Είναι η Ζωή αυτό εξεγείρεται μέσα μας. Σαν μία παλίρροια φουσκώνουμε κι επισκεπτόμαστε τους αποκλεισμένους ανθρωπάκους από σπίτι σε σπίτι. Καταστρέφουμε και κουρσεύουμε. Καμμια πόρτα δεν μπορεί να μας κρατήσει απέξω, κανένας σύρτης και κανένα μάνταλο δεν μπορεί να μας τρομάξει ώστε να πισωγυρίσουμε. Μέσα από τις χαραμάδες, σαν φίδια χρυσαφιά γλιστράμε, περνώντας από τα κλειδώματα σαν τον αγέρα που λυσσομανά.

Είμαστε ο φλεγόμενος Πόνος, ο εκρηγνυόμενος Έρωτας. Ανάμεσα στους υποτιθέμενους «Δυνατούς» τούτου του κόσμου, επικρατεί πλήρης άγνοια για την ύπαρξη και το ποιόν μας. Δεν έχουμε όνομα, δεν φοράμε ετικέτες, μήτε επουράνιες μήτε γήϊνες. Δεν μας ξέρουν ΠΟΥΘΕΝΑ. Γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι έξω από το Μεγάλο Πέρασμα, γιατί σαν αθόρυβη βροχή πέφτουμε από τον ουρανό, σαν την υγρή ομίχλη αναδυόμαστε από το χώμα.

Αποστολή μας να εξευτελίσουμε την «δύναμη» όλων των υποτιθέμενων «Δυνατών» τούτου του πλανήτη. Η γελοία «δύναμή» τους, δεν δέχθηκε ακόμα στο πετσί της τις προκαταρκτικές δαγκωματιές της οργής μας. Μιας οργής που δεν μπορέι να περιγραφεί με λέξεις πάνω σε χαρτί, μέσα σε μικροφιλμς ή επάνω στις οθόνες των κομπιούτερς. Οι αριθμοί μας, οι δικοί μας αριθμοί, δεν γίνονται από αυτούς κατανοητοί, μήτε τα ιερά σύμβολά μας. Οι σκιές μας επίσης, μοιάζουνε καταπληκτικά με όλες τις υπόλοιπες σκιές αυτού του κόσμου. Κατοικίες και ορμητήριά μας είναι οι χώρες μέσα στις χώρες, τα άγρια σκηνικά πίσω από τις βιτρίνες των μητροπόλεων, χώροι που η επίγεια ψευτοεξουσία δεν τολμά να μολύνει με τα ρυπαρά πέλματά της, πανικόβλητη εκ γενετής, ακόμα και στην σκέψη της ύπαρξης των συνθετικών στοιχείων του δημιουργικού Χάους.

Το αίμα μας είναι το αίμα της Έκστασης. Η ψυχής μας, η ψυχή της απεριόριστης Ηδονής. Η λύσσα μας, η λύσσα του Άγριου. Για μια ακόμα φορά, οι Αρχαίοι Εραστές του Άγριου, μέλλουν να πορευθούν περήφανα πάνω στην χωμάτινη κρούστα της γης, κι εκείνο που οι πομπές, οι παρελάσεις και οι τελετουργικοί μας χοροί θα προδρομήσουν, δεν είναι άλλο από την καθολική ανάσταση των ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ νεκρών.

Είμαστε ένα αίμα με τους Προγόνους σας, τους Αρχαίους «Άγριους». Εσείς όμως μολυνθήκατε από την αηδιαστική πανούκλα του πολιτισμού των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας ανυπομονεί και ποθεί να ακολουθήσει τις επερχόμενες ορδές των Αρχαίων «Αγρίων» που θα κατακλύσουν τον πλανήτη, μα τα δυστυχισμένα μυαλά σας παραμένουν δαμασμένα, ευνουχισμένα κι «εκπολιτισμένα». Κι ΕΚΕΙ θα δοθεί η Μεγάλη και Τελεσίδικη Μάχη του πολέμου που μέλλει να σημάνει το τέλος της σύγχρονης Προ-Ιστορίας. Γιατί ο «πολιτισμός» που εσείς προσκυνήσατε, είναι ενάντιος σε αυτή την ίδια την Φύση. Όταν οι Αρχαίοι «Άγριοι» εξεγερθούν και χαιρετίσουν τ’ άστρα, η Μεγάλη Σύγκρουση θα αρχίσει αστραπιαία και θα τελειώσει στη στιγμή, ενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ.


Feral Faun


(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 3, Δεκέμβριος 1992)