Οι τελετουργίες της Θρησκείας μας (αλλά και κάθε άλλης αρχαίας φυσιολατρευτικής Θρησκείας) μας θυμίζουν την Πραγματικότητα. Μια Πραγματικότητα, η οποία συχνά παραγκωνίζεται από την Επιστήμη και τις αποπλανητικές τελετουργίες της σύγχρονης κοινωνίας. Λόγω της διάσπασης της συνείδησής μας, έχουμε προ πολλού ξεχάσει με ποιον τρόπο λειτουργεί ο φυσικός κόσμος, ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με εμπορικές συναλλαγές και φωτεινούς σηματοδότες. Όταν για παράδειγμα έρχεται η άνοιξη, εμείς μόλις που το προσέχουμε, επειδή η επίπλαστη ζωή μας κρύβει την σχέση μας με τις εποχές. Με τις δικές μας όμως τελετουργίες, αυτή η σχέση αποκαθίσταται.
…Σύμφωνα με την Επιστήμη, οι θεότητές μας δεν υπάρχουν και συνεπώς οι τελετές μας θεωρούνται άσκοπες ή, στην καλύτερη περίπτωση, προσφέρουν απλώς ψυχολογική ευχαρίστηση. Αυτό όμως θα ήταν σωστό μόνον εάν οι Θεοί ήσαν όντως αυτό που η Επιστήμη πιστεύει με έναν απλουστευτικό υποτιμητικό τρόπο, δηλαδή φανταστικές, υπερμεγέθεις ανθρώπινες μορφές, οι οποίες κατοικούν πέρα από τον κόσμο. Όμως εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε έτσι τους Θεούς και επομένως δεν τιμούμε τέτοιου είδους Θεούς. Προφανώς, για να τους κατανοήσουμε και να μιλήσουμε γι’ αυτούς, χρησιμοποιούμε αναγκαστικά ανθρώπινους όρους και εικόνες, που όμως αναφέρονται όχι σε πρόσωπα αλλά σε δυνάμεις που δρουν στην Φύση (και συνεπώς και στην ανθρώπινη ύπαρξη).
Η σύγχρονη Επιστήμη συγχέει την περιγραφή των φυσικών διαδικασιών με την κατανόησή τους, όμως ανεξάρτητα από το πώς περιγράφει κάποιος την Φύση, δεν μπορεί να απομονώσει τις δυνάμεις που συνέχουν τις διαδικασίες της. Αυτό είναι που εμείς εορτάζουμε με τις τελετουργίες μας με σκοπό να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με την Φύση, κάτι που αδυνατεί να πετύχει η λεγόμενη «επιστημονική» γνώση.
Οι τελετουργίες δεν περιέχουν τίποτε το υπερφυσικό ή το απόκρυφο (παρ’ όλο που η «Asatru» και όλες οι άλλες φυσιολατρευτικές Θρησκείες έχουν παραδόσεις για την απόκτηση υπερβατικής γνώσης). Θεωρούμε απλώς φυσικό το να κατανοούμε τις σχέσεις μας με τις δυνάμεις της Φύσης. Είμαι σχέσεις που έχουν λησμονηθεί, επειδή έχουμε αποκλίνει από την πορεία μας. Έτσι, κατά την διάρκεια των παγανιστικών τελετουργιών γινόμαστε πιο φυσικοί, καθώς αφοσιωνόμαστε στην ουσία των πραγμάτων.
Μόνον αφύσικοι άνθρωποι δεν θέλουν να πάρουν μέρος σε αυτές τις τελετουργίες, πιασμένοι όπως είναι στα δίχτυα των τελετουργιών της σύγχρονης κοινωνίας, οι οποίες τιμούν την μηχανή και τις τεχνητές ανάγκες που επιβάλλουν οι σημερινές υπερ-κυβερνήσεις. Η Επιστήμη έχει πρόβλημα με την ιδέα του «φυσικού» ανθρώπου. Ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος δεν έχει ουσία, αλλά είναι απλώς ένας κοινωνιολογικός αριθμός, ο οποίος, όπως και ο υδράργυρος, προσαρμόζεται αδιάκοπα στο περιβάλλον του.
(Απόσπασμα κειμένου του ισλανδού gothi – ιερέα- της Εθνικής Θρησκείας «Asatru» Gridjon Stephansson, που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Διιπετές», τεύχος 26, Οκτώβριος «1998»).