Αυτή η εναρμόνιση είναι η διαβαθμιστική – ποιοτικά – προσέγγιση της Συμπαντικής Αρμονίας, που εν πλεγματώσει και εν λόγω, εκφράζει, εμπεριέχει και συνλειτουργεί τις Αρετές και Αξίες που οι πρόγονοί μας διείδαν, περιέθαλψαν, ιδανικοποίησαν και θεοσεβώς ελάτρευσαν.
Πρώτιστα εννόησαν την δυναμική του Λόγου, δηλαδή του Λόγου ο οποίος ενυπάρχει στα Όντα (έμβια και μη) που θα δημιουργηθούν. Η Ιδέα του Όντος που θα δημιουργηθεί με την εκδήλωση των απαιτούμενων Αιτίων υπάρχει καταγεγραμμένη μέσα στο Ον όπως επίσης και η Δυναμική του, οι Νόμοι της Ψυχής και άλλες δυνάμεις ασύλληπτες από την σημερινή ανθρώπινη σκέψη, δυνάμεις οι οποίες καθορίζουν τα κατά τον Αριστοτέλη «μετά τα φυσικά».
Άλλες έννοιες που συγκροτούν και αλληλοπλεγματώνουν αυτή την Αρμονία είναι: το Μέτρον και το Μηδέν Άγαν, το Ήθος, ο Έρως και η Φιλότης, το Καλό και Αγαθό, η Δίκη και η Ελευθερία. Όλα αυτά, ενούμενα και προβαλλόμενα σε άπειρα, διαβαθμιστικά, ποιοτικά επίπεδα του Πανάρμονου Σύν-Παντός Όλου.
Και βέβαια η Ιερά Φύσις είναι ο άμεσος εκφραστής, ΕΝ ΛΟΓΩ, όλων αυτών των Αξιών και μέσα σ’ αυτήν και από αυτήν, αυτές οι Όσιες Ουσίες προσεγγίστηκαν αντιληπτικά (2), ανθρώπινα και ανθρωπόμορφα, ιεροποιήθηκαν και θεοποιήθηκαν.
Το Ελληνικό Πνεύμα ταυτίζεται με ό,τι εκδηλώνεται εν Αρμονία και συνδέεται μέσω αυτής με το Πάνσοφο και πανάγαθο Σύν-παν… Απορρίπτει ό,τι δυσαρμονεί προς αυτό… ό,τι εκβάλλει κυριαρχικότητα, μισαλλοδοξία, δουλεία, εξουσία και αλαζονική μεταχείριση Ανθρώπων και Φύσης, ό,τι απαγορεύει το Χαίρειν, το Κάλος, την Έρευνα, την Ετεροδοξία. Να μια άλλη ουσιαστική διαφορά με τις άλλες (σημερινά κυρίαρχες) φιλοσοφικές ή θρησκευτικές αντιλήψεις.
Το Ελληνικό Πνεύμα ΔΕΝ ταυτίζεται με αυτό που επιβάλλεται με Δόγμα ή αυθαίρετη και βολική «εξ αποκαλύψεως Αλήθεια», που δεν επιδέχεται κριτική, έρευνα και δεν είναι εξελίξιμη. Το Ελληνικό Πνεύμα προάγει την σχέση φιλίας του Ανθρώπου προς το Θείον και όχι την σχέση αφέντη – δούλου, γι αυτό και είναι κατά κυριολεξία Οικουμενικό.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
(1) «Ανορίζουσες» συμπαντικές λειτουργίες είναι εκείνες που άπτονται της Αληθούς Ουσίας, αυτού που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε Σύμπαν, δίχως να γνωρίζουμε τίποτε από τις ουσίες που το δημιούργησαν και τους νόμους που το διέπουν, ούτε το πού υπάρχουν ανεξάρτητα οι ουσίες αυτές, ούτε το ποιο αίτιο τις δημιούργησε, το τι τις προκάλεσε και το πώς καθοδήγησε το κάθε τι που δημιούργησε, χωρίς να διαταραχθεί καθώς δημιουργούσε. Και αν όλα αυτά ήταν απαραίτητα για την σύνθεση του Σύμπαντος, πώς προϋπήρξαν και ποιοι είναι οι βασικοί νόμοι της Ιερής Φύσης, ποιοι οι Νόμοι της Δημιουργίας, πού ανάγονται οι Κοσμικοί Νόμοι, και πώς αυτοί δημιουργήθηκαν και λειτουργούν.
(2) Η λέξη «αντίληψις» (αντί και λήψις) σημαίνει αυτό που είναι υποκατάστατο ή πτωτικό (αντι-) της λήψεως. Δηλαδή δεν υπάρχει απ’ ευθείας αλλά εξ αντανακλάσεως λήψις, ούτε ένα είδος λήψεως. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι άνθρωποι επειδή ΔΕΝ είναι δυνατόν να λάβουν απ’ ευθείας θεϊκή γνώση, προσπαθούν αντιληπτικά από εκφάνσεις και χαρακτηριστικά να προσεγγίσουν αντιληπτικά τον Θείο Λόγο-Νου.